Genieten hier!
Door: Karlijn van Griensven
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
23 April 2016 | Indonesië, Lovina
Heerlijk aan het zwembad ben ik dit verhaal aan het schrijven voor jullie, zo weten jullie straks weer wat ik de afgelopen vijf weken (ja vijf weken alweer!!) allemaal heb uitgevoerd.
We zijn nog steeds druk bezig bij Stepping Stones. Consultatiebureaus, huisbezoeken en ondertussen zijn we ook gestart met lessen voor de werknemers. De huisbezoeken zijn erg afwisselend. Zo kwamen twee weken geleden bij een kindje van ongeveer 9 maanden oud, waarvan de ouders gescheiden zijn. De moeder is terug gegaan naar haar ouders en de vader werkt in de het zuiden. De oma, wie brandhout sprokkelt en verkoopt voor inkomsten, moet nu voor het kindje zorgen, wat dus eigenlijk geen optie is. Voor dit kindje zullen we dus op zoek moeten naar een weeshuis. En dit kindje is niet de enige, zulke situaties schijnen nogal regelmatig voor te komen op Bali. Gelukkig zijn het niet alleen van zulke patiënten. Zo zijn we vorige week vanuit het noorden helemaal naar het zuiden gereden, 3 uur heen en 3 uur terug, om een nieuwe prothese voor een patiënt aan te meten. Degene die hij nu had moest hij met een riempje en touwtjes aan zijn been maken, niet heel handig dus...
Door de weeks zijn we dus met name bezig bij de stichting en in de avonden belanden we bijvoorbeeld wel eens in een privé karaoke bar, hier krijg je je eigen kamer met een loungebank, groot scherm, een tapje bier. Je weet dus dat het een goede avond gaat worden! Ook hebben we de soort Balinese kermis leren kennen. Hier duwen een aantal mensen gewoon nog de zweefmolen, erg grappig om te zien.
Verder zijn we in de weekenden de rest van Bali aan het verkennen. Zo hebben Ankie en ik in 3 dagen ongeveer 280 km gereden. We zijn vanuit Lovina eerst naar Amed gegaan, een dorp langs de kust waar je leuk kunt snorkelen. De volgende dag zijn we doorgereden naar Virgin Beach, een klein wit zandstrand. Om vervolgens door te rijden naar Ubud en vanuit daar via de Beratan Temple (een tempel in het water gelegen) naar huis te rijden. Het weekend daarna zijn we naar Kuta geweest, een totaal ander gedeelte van Bali. Iemand noemde het ook wel het Disneyland van Bali. Van de arme mensen is hier niks meer terug te zien. We hebben heerlijk genoten van een zonsondergang op het strand met een biertje, zijn wezen stappen in dé discotheek van Kuta en hebben een beetje winkels gekeken. Afgelopen weekend zijn we met een groep van 10 mensen naar Nusa Penida geweest, een klein eilandje in het zuiden onder Bali. Eerst vanuit het noorden 3 uur scooteren naar Padang Bai, waar onze boot vertrok. Met z’n 10en hadden we een boot gehuurd. Vanuit het strand werden de scooters op de boot getild, in Nederland zouden ze daar toch wel een iets makkelijkere manier voor hebben denk ik... Eenmaal aangekomen op Nusa Penida zijn we maar vroeg gaan slapen, aangezien de volgende dag de wekker om 05.00 uur zou afgaan. Want... we wilden graag op het hoogste punt van Nusa Penida de zonsopkomst bekijken. We waren met 10 man, en hadden maar twee scooters meegenomen op de boot. Dus er moesten eerst nog scooters gehuurd worden, dat was snel geregeld. Maar of we er na 15 minuten nog steeds blij mee waren, nou niet echt. Het waren kleine scootertjes, met het vermogen van een oude oma, slappe banden, geen licht en ga zo maar door. Het werd nog leuker toen we van de ‘hoofdweg’ af gingen, wat hadden de scooters het zwaar te voorduren, en onze konten trouwens ook. Man man, wat een wegen, als je het uberhaupt wegen kunt noemen... Het ene naar het andere gat, grote lossen stenen, stijl omhoog, stijl naar beneden, de meest smalle weggetjes en ga zo maar door. Die zonsopgang konden we dus wel vergeten haha. Benieuwd naar wat de rest van het weekend ons zou brengen... Nou, de slechtste wegen gingen wel naar de mooiste plekjes! We hebben dus niet voor niets zo veel en zo lang gereden. Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen! Die paar lekke banden die we onderweg hebben gekregen waren we dan ook alweer snel vergeten toen we eenmaal op bestemming waren. Genoten dus van een prachtig eiland met een leuke groep mensen!
Verder ga ik over anderhalve week als het goed is voor 4 dagen naar Sumatra met een andere Nederlandse student. En ook de drie-daagse trektocht op de Rinjani vulkaan in Lombok staat op de planning. Voor de rest nog geen plannen, net zoals een echte Balinees!!
Wist je dat:
- Google Maps ons nog steeds naar de juiste bestemmingen brengt, we gebruik maken van autoroutes, en alsnog op de meest ellendige wegen uitkomen waar een auto nooit kan komen... bijzonder!
- de Balinezen altijd (!) hun rijst op eten. Dit omdat er zo’n 40 jaar geleden nergens rijst te verkrijgen was en ze dus terugdenken aan deze slechte periode.
- we soms te voet verder moeten bij een huisbezoek, soms nog wel 20 minuten lopen, omdat de wegen niet meer scootervriendelijk zijn
- het weer hier zo vochtig/warm is dat er zelfs op mijn schoenen schimmel kwam te zitten... Shit!
- kinderen hier bijna worden geboren op de scooter. Vanaf de 7/8 jaar scheuren ze al vrolijk rond, samen met hun vriendjes op een scooter, vaak zonder helm!
- scooter rijden hier net een soort van bmx is
- elk huis zijn eigen kleine tempeltje in de tuin heeft
- mijn laptop zijn eerste kuren begint te krijgen... hopelijk is dit niet het begin van het einde en wil hij het nog 2,5 maand volhouden
We zijn nog steeds druk bezig bij Stepping Stones. Consultatiebureaus, huisbezoeken en ondertussen zijn we ook gestart met lessen voor de werknemers. De huisbezoeken zijn erg afwisselend. Zo kwamen twee weken geleden bij een kindje van ongeveer 9 maanden oud, waarvan de ouders gescheiden zijn. De moeder is terug gegaan naar haar ouders en de vader werkt in de het zuiden. De oma, wie brandhout sprokkelt en verkoopt voor inkomsten, moet nu voor het kindje zorgen, wat dus eigenlijk geen optie is. Voor dit kindje zullen we dus op zoek moeten naar een weeshuis. En dit kindje is niet de enige, zulke situaties schijnen nogal regelmatig voor te komen op Bali. Gelukkig zijn het niet alleen van zulke patiënten. Zo zijn we vorige week vanuit het noorden helemaal naar het zuiden gereden, 3 uur heen en 3 uur terug, om een nieuwe prothese voor een patiënt aan te meten. Degene die hij nu had moest hij met een riempje en touwtjes aan zijn been maken, niet heel handig dus...
Door de weeks zijn we dus met name bezig bij de stichting en in de avonden belanden we bijvoorbeeld wel eens in een privé karaoke bar, hier krijg je je eigen kamer met een loungebank, groot scherm, een tapje bier. Je weet dus dat het een goede avond gaat worden! Ook hebben we de soort Balinese kermis leren kennen. Hier duwen een aantal mensen gewoon nog de zweefmolen, erg grappig om te zien.
Verder zijn we in de weekenden de rest van Bali aan het verkennen. Zo hebben Ankie en ik in 3 dagen ongeveer 280 km gereden. We zijn vanuit Lovina eerst naar Amed gegaan, een dorp langs de kust waar je leuk kunt snorkelen. De volgende dag zijn we doorgereden naar Virgin Beach, een klein wit zandstrand. Om vervolgens door te rijden naar Ubud en vanuit daar via de Beratan Temple (een tempel in het water gelegen) naar huis te rijden. Het weekend daarna zijn we naar Kuta geweest, een totaal ander gedeelte van Bali. Iemand noemde het ook wel het Disneyland van Bali. Van de arme mensen is hier niks meer terug te zien. We hebben heerlijk genoten van een zonsondergang op het strand met een biertje, zijn wezen stappen in dé discotheek van Kuta en hebben een beetje winkels gekeken. Afgelopen weekend zijn we met een groep van 10 mensen naar Nusa Penida geweest, een klein eilandje in het zuiden onder Bali. Eerst vanuit het noorden 3 uur scooteren naar Padang Bai, waar onze boot vertrok. Met z’n 10en hadden we een boot gehuurd. Vanuit het strand werden de scooters op de boot getild, in Nederland zouden ze daar toch wel een iets makkelijkere manier voor hebben denk ik... Eenmaal aangekomen op Nusa Penida zijn we maar vroeg gaan slapen, aangezien de volgende dag de wekker om 05.00 uur zou afgaan. Want... we wilden graag op het hoogste punt van Nusa Penida de zonsopkomst bekijken. We waren met 10 man, en hadden maar twee scooters meegenomen op de boot. Dus er moesten eerst nog scooters gehuurd worden, dat was snel geregeld. Maar of we er na 15 minuten nog steeds blij mee waren, nou niet echt. Het waren kleine scootertjes, met het vermogen van een oude oma, slappe banden, geen licht en ga zo maar door. Het werd nog leuker toen we van de ‘hoofdweg’ af gingen, wat hadden de scooters het zwaar te voorduren, en onze konten trouwens ook. Man man, wat een wegen, als je het uberhaupt wegen kunt noemen... Het ene naar het andere gat, grote lossen stenen, stijl omhoog, stijl naar beneden, de meest smalle weggetjes en ga zo maar door. Die zonsopgang konden we dus wel vergeten haha. Benieuwd naar wat de rest van het weekend ons zou brengen... Nou, de slechtste wegen gingen wel naar de mooiste plekjes! We hebben dus niet voor niets zo veel en zo lang gereden. Ik denk dat de foto’s genoeg zeggen! Die paar lekke banden die we onderweg hebben gekregen waren we dan ook alweer snel vergeten toen we eenmaal op bestemming waren. Genoten dus van een prachtig eiland met een leuke groep mensen!
Verder ga ik over anderhalve week als het goed is voor 4 dagen naar Sumatra met een andere Nederlandse student. En ook de drie-daagse trektocht op de Rinjani vulkaan in Lombok staat op de planning. Voor de rest nog geen plannen, net zoals een echte Balinees!!
Wist je dat:
- Google Maps ons nog steeds naar de juiste bestemmingen brengt, we gebruik maken van autoroutes, en alsnog op de meest ellendige wegen uitkomen waar een auto nooit kan komen... bijzonder!
- de Balinezen altijd (!) hun rijst op eten. Dit omdat er zo’n 40 jaar geleden nergens rijst te verkrijgen was en ze dus terugdenken aan deze slechte periode.
- we soms te voet verder moeten bij een huisbezoek, soms nog wel 20 minuten lopen, omdat de wegen niet meer scootervriendelijk zijn
- het weer hier zo vochtig/warm is dat er zelfs op mijn schoenen schimmel kwam te zitten... Shit!
- kinderen hier bijna worden geboren op de scooter. Vanaf de 7/8 jaar scheuren ze al vrolijk rond, samen met hun vriendjes op een scooter, vaak zonder helm!
- scooter rijden hier net een soort van bmx is
- elk huis zijn eigen kleine tempeltje in de tuin heeft
- mijn laptop zijn eerste kuren begint te krijgen... hopelijk is dit niet het begin van het einde en wil hij het nog 2,5 maand volhouden
-
23 April 2016 - 17:23
Helen:
Lieve Karlijn,
Wat een prachtig reis verslag en vooral ook de foto's!!
Het geeft een goede indruk van wat jullie daar doen en te zien krijgen!
Ben blij dat het niet alleen werken is, maar ook tijd om rond te kijken en een lekker biertje op z'n tijd.
Heel leuk te horen dat je ook naar Sumatra gaat. Dat is waar ik geboren ben (Pladjuh, vlak bij Palembang).
Het maakt je meer bewust nu van hoe goed we het hebben hier in het Westen!
Dankzij het klimaat kunnen zelfs de armste min of meer "overleven" ( niet echt volgens onze waarden en normen)
Je moet er toch niet aan denken dat ze daar winters zouden hebben met zware Vorst.
Het klimaat brengt echter ook ziektes met zich mee, maar daar hoef ik jou niks over te vertellen.
Mooi dat je de kans krijgt om te zien hoe de mensen leven aan de andere kant van de wereld.
De tegenstellingen zijn overall, maar het meeste zichtbaar daar.
Heel erg benieuwd naar al je belevenissen!!
Nogmaals enorm bedankt voor de moeite om dit zo te doen, zodat iedereen je kan volgen!
Heel veel plezier en (vooral) gezondheid verder!!
Hier zouden we zeggen " keep up the good work"!
We leven echt helemaal met je mee!
Heel veel liefs en groetjes vanuit het toch nog koude Canada!!
Frans and Helen
-
23 April 2016 - 19:47
Annie Van Der Loop:
Het was weer heerlijk om je verslag te lezen en de foto's te bekijken.
Wat zal de plaatselijke bevolking blij met jullie zijn.
En inderdaad wat Helen schrijft,wat een tegenstellingen met ons in het Rijke Westen.
Een hele goede manier om werk en vakantie te combineren.
Heel veel succes en plezier verder.
Tot het volgende verslag!
Groetjes, André en Annie -
24 April 2016 - 08:45
Dinie Manders:
Hoi lieve Karlijn,
Fijn om weer een verslag van jou te lezen, we beleven zo je stage en mooie tochtjes met je mee.
Wat kom je toch niet allemaal tegen? wat een verschil met ons land,
Weer zo'n mooie foto's en wat je zegt hele blije mensen,
En voor jullie een ervaring voor het leven.
Karlijn heel veel geluk verder,
Groetjes van Tinie en Dinie
-
29 April 2016 - 12:10
Karlijn Van Griensven:
Dankjewel voor jullie lieve berichtjes!! -
29 April 2016 - 12:10
Karlijn Van Griensven:
Dankjewel voor jullie lieve berichtjes!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
